Het duurt nog jaren voor Prelude FLNG van de werf in Korea naar het aardgasreservoir Prelude ten noorden van Australië zal worden gesleept, een tocht van een maand. Het duurt nóg langer voor de drijvende installatie het eerste vloeibare aardgas zal produceren. Toch zijn de sleutelposities al ingevuld en sloot de eerste sollicitatieronde voor technici op 1 april van dit jaar. Shell bouwt niet alleen een complexe installatie die nog niet bestaat, het rekruteert en traint ook een nieuw soort medewerker.
Meer dan duizend
“World first. Australian first. You first”, stond er in grote letters onderaan de personeelsadvertentie voor productie-, instrument- en onderhoudstechnici, naast de iconische foto van de voetafdruk van Neil Armstrong op de maan. De advertentie leverde welgeteld 1.174 reacties op, vertelt Natasha Foster, Recruitment Lead voor Prelude, telefonisch vanuit Perth. Zelfs in Australië, waar de olie- en gasindustrie een populaire werkgever is, is dat veel. De olie- en gasindustrie betaalt down under dermate goed dat hij veel nieuwe mensen trekt en dat mensen regelmatig van baan wisselen om hun salaris op te schroeven. Een offshore-technicus verdient in Australische wateren 220.000 tot 260.000 Australische dollars (anderhalf à twee ton in euro’s) per jaar. Een paar honderd sollicitaties waren dus wel te verwachten, maar meer dan duizend is uitstekend te noemen. “Prelude is natuurlijk een game changer in deze industrie. Dat trekt mensen aan die daar deel van willen uitmaken”, zegt Foster.
Zelfs echtparen
De mensen die werden uitgenodigd voor een gesprek, moesten allereerst de juiste technische bagage hebben. Tijdens de interviews keek Foster naar karaktereigenschappen. De gedragskenmerken waar ze de kandidaten op interviewde waren gezondheid, veiligheid en milieubewustzijn (HSE, Health Safety Environment). Daarnaast waren zelfbeheersing, zelfbewustzijn, evenwichtigheid, aanpassingsvermogen en teamspirit belangrijk. “We willen graag een cultuur van samenwerking en communicatie aan boord, een cultuur waarbij mensen elkaar helpen.”
Een ander belangrijk streven is diversiteit, waarmee een rijkere cultuur aan boord moet ontstaan. Foster heeft net drie Aboriginals en vier vrouwen aangenomen. Het is zelfs mogelijk om als echtpaar te solliciteren. Shell heeft net twee echtelieden aangenomen, die gelijktijdige diensten aan boord zullen gaan draaien.
Verschillende werelden
De mensen die nu worden aangenomen en pas over jaren de eerste keer de helikopter naar Prelude FLNG nemen, krijgen de komende jaren genoeg te doen. Om te beginnen krijgen ze les in de technologie, veiligheid en milieubewustzijn op een technische school in Perth. Ze krijgen daarnaast training in het bedienen en onderhouden van de installaties. Het onderhoud wordt zo veel mogelijk door de operators zelf gedaan, aangezien Shell zo min mogelijk servicemonteurs wil invliegen. Verder krijgen ze training in samenwerken en gaan sommigen leiderschapstrainingen volgen.
Operators doen ervaring op in LNG-fabrieken op het Australische vasteland. Aangezien Prelude FLNG verschillende industriële culturen en sectoren bij elkaar brengt, zullen communicatietrainingen een belangrijk onderdeel van het curriculum worden. Upstream-, downstream- en shipping-mensen, die uit verschillende werelden komen en verschillend jargon spreken, zitten op Prelude FLNG in hetzelfde schuitje, waar ze intensief en zonder misverstanden moeten samenwerken.
Pittig werkritme
De toekomstige Prelude-mensen gaan 2,5 jaar naar de werf in Zuid-Korea, waarvoor ze eerst een culturele training krijgen. Op de werf gaan ze procedures schrijven – bijvoorbeeld veiligheids-, opstart- en shutdown-procedures – en controles en tests uitvoeren. De installaties moeten zijn getest voor Prelude naar Australië wordt versleept.
Wanneer de mannen en vrouwen over een aantal jaren daadwerkelijk aan het werk gaan op Prelude FLNG, krijgen ze een pittig werkritme: twaalf uur per dag, zeven dagen per week. Hard werken, maar na drie weken zijn de operators en onderhoudstechnici drie weken vrij. Na de volgende tour of duty van drie weken onafgebroken werken, mogen ze zelfs zes weken naar huis, een zogenoemd ‘3336’-rooster. Hun spaarzame vrije tijd op Prelude FLNG kunnen de 110 medewerkers doorbrengen in de eetzaal, de filmkamer, de sportschool of de grote lounge. Bovendien kunnen ze een balletje slaan in een golfsimulator, vertelt Stuart Symons, Production Operations Manager Prelude FLNG. De scheikundig ingenieur, die 22 jaar voor Shell werkt, krijgt in Perth de eindverantwoordelijkheid over Prelude FLNG. In zijn kantoor komt een kleine replica van de FLNG-controlekamer, waar zijn medewerkers op land de operatie op zee op de voet kunnen volgen.
Geen rangen en standen
In tegenstelling tot marine- en koopvaardijschepen kent de Prelude geen verschillende verblijven voor verschillende rangen. Zelfs de slaapverblijven zijn voor iedereen hetzelfde. “Het eerste ontwerp van de Prelude had verblijven van verschillende grootte en luxe, maar dat hebben we aangepast”, zegt Symons. “De installatiemanager heeft exact dezelfde hut als de jongste onderhoudsmonteur.” De lounge moet het middelpunt van het sociale leven worden. Symons is er nog niet uit of de kamers een televisie krijgen, omdat hij wil voorkomen dat mensen zich te veel terug trekken in hun eigen hut. Hij wil de bemanning stimuleren zo veel mogelijk met elkaar om te gaan in de gezamenlijke ruimten. Dat is immers goed voor de broodnodige teamspirit.
Vijf cyclonen per jaar
Bij een cycloon in categorie vijf blijft iedereen binnen, maar gaat de winning van aardgas en het produceren van LNG door, zij het op een lager productieniveau. De opslagcapaciteit is immers beperkt en er meren geen LNG-carriers langszij om te laden. Prelude FLNG moet jaarlijks zo’n vijf cyclonen weerstaan.
Ook het woon-werkverkeer wordt niet alledaags. ’s Morgens om acht uur in de auto of trein stappen, is er niet bij. De medewerkers vliegen per helikopter vanaf een klein vliegveld in Broome aan de noordwestkust in 2,5 uur naar de installatie, die 475 kilometer op zee ligt.
Thuisbasis
Misschien wel de belangrijkste training die de toekomstige bemanning krijgt, is hun voorbereiding op hun toekomstige fly-in-fly-out (FIFO) bestaan. Symons wil proberen de partners en gezinnen hierbij te betrekken. Hij ziet de families van de bemanning als cruciaal voor het slagen van het project en streeft daarom ook naar een sterke thuisbasis. Daar is meer voor nodig dan een goede internetverbinding met het thuisfront. “Het scheidingspercentage onder FIFO-medewerkers is hoog.” Symons wil bewerkstelligen dat zowel de bemanning aan boord elkaar helpt in moeilijke tijden als dat de gezinnen thuis op het vasteland elkaar ondersteunen. Aan de wal zou ook een gemeenschap moeten ontstaan die elkaar helpt tijdens de afwezigheid van gezinsleden. Een onderhoudsmonteur die tijdens het sleutelen aan een dreigende thuissituatie denkt, vormt nu eenmaal een groter gevaar voor de veiligheid dan een monteur die denkt: ‘over zoveel dagen mag ik weer lekker drie weken naar mijn gezin’.
