Het jaar 2004 betekende voor Shell, één van de drie grootste westerse olie- en gasconcerns met een beursnotering, een grote omslag. Een schandaal rond boekhoudkundig opgeblazen voorraden van olie en gas noopte tot herbezinning.
Als puinruimer trad destijds topman Jeroen van der Veer (2004-2009) op. Hij zette sterk in op grote investeringen in technisch complexe projecten voor de winning van olie en gas: in de diepzee, met een gigafabriek in Qatar waarbij gas wordt omgezet in vloeibare brandstoffen en chemische producten, en via de winning van olie uit teerzanden in Canada.
Shell: megaprojecten en kostendiscipline
Onder de opvolger van Van der Veer, de Zwitser Peter Voser (2009-2013), kwam de nadruk meer te liggen op het slagvaardiger maken van de interne organisatie van Shell en kostendiscipline. Wel vond Voser het belangrijk dat Shell zelf bleef investeren in het zoeken naar nieuwe olie- en gasbronnen. Daarbij werden proefboringen gedaan in de ijszee bij Alaska en winningsrechten aangekocht in de Verenigde Staten om te mogen boren naar olie en gas in kleisteenlagen.
Afgelopen jaar moest Shell een aantal forse tegenvallers incasseren. Naast politieke problemen die de productie in Nigeria parten speelde, viel vooral op dat de investeringen in schalie-olie in de Verenigde Staten veel minder opleverden dan gedacht. En als klap op de vuurpijl kwam Shell begin januari dit jaar met een forse winstwaarschuwing. Meer daarover hier.
Tegenvallers bij investeren in groei
Sinds 1 januari dit jaar heeft de Nederlander Ben van Beurden de leiding bij Shell. Hij benadrukte donderdag bij de officiële publicatie van de jaarcijfersdat Shell opnieuw fors moet omschakelen. Het is even uit met groei van de investeringen.
Groei van de olie- en gasproductie, nieuwe spectaculaire winningsprojecten: daar heeft de nieuwe topman het voorlopig niet zo op. Kapitaaldiscipline en winstgevendheid moeten alle aandacht krijgen.
